2 November, een zwarte dag

Ik ben Samantha van der Steen, de jongste dochter van Anton van der Steen en de gemiste Mirande van der Steen – Pegels, 19 jaar oud en toen op 2 November me moeder overleed was ik 18 jaar.

2 November 2019

Mijn vader heeft gevraagd of Team Pegels een berichtje wilden opstellen over hoe we tegen het afgelopen jaar aan hebben gekeken.
Wat we van haar missen, welk gevoel we erbij hebben, hoe wij het jaar zijn doorgekomen en waar we nog regelmatig aan denken uit het verleden.

Maandag 2 November 2020 is het een jaar geleden dat de rollercoaster maanden voorbij waren.
Een jaar geleden dat er een grote leegte achter bleef voor de rest van mijn leven, een jaar geleden dat mijn hart werd gebroken.
Mijn geliefde moeder, zo jong, zo levend, verliet ons voorgoed en overleed..

Om precies te zijn heeft ze ons kwart over 5 met tranen rollend over onze ogen verlaten.
Iedereen waarvan ze hield om haar heen, me vader rechts aan het bed, Miranda naast me vader, me zus aan het eind van het bed, me broer aan de linkerkant van het bed en dan ik, haar kleine meisje.
Haar wensje, haar kleine muisje was de enige, als moederskindje die bij haar op bed lag, huilend naast haar met haar rechterhand vast.
Haar koude rechterhand ondanks alle dekens die ze op haar had liggen.

Vorig jaar zaterdag 2 November, heeft mijn moeder me verlaten, ik was gebroken.

Het afgelopen jaar was zeer moeilijk voor me, ik ben een week na de crematie gelijk weer door gegaan met me stage.
Me school en met werk.
Ik had een doel om me examenjaar te halen en me best te doen.
Ik had geen motivatie, ik nam vaak vrij of melde me ziek.
Stage liep mis, Corona kwam de hoek om en kreeg thuisles wat voor mij niet werkte, dus midden Corona heb ik gevraagd of ik mocht blijven zitten.
Nu zit ik fresh in een nieuw schooljaar, hoog waarschijnlijk zal ik in Februari klaar zijn omdat ik het versneld kan doen.

En nu wat ik aan haar mis..

Om eerlijk te zijn, de aandacht die ze altijd van me wou, de knuffels die ze altijd van me wou hebben.
De kusjes die ze altijd van me wou hebben.
Die mis ik zeker vooral omdat ik haar de laatste jaren heel erg van me afgeduwd heb en haar zelfs me kamer uit stuurde als ze me gewoon liefde wou geven.
Ergens heb ik er ook wel spijt van maar het is wat het is, de laatste maanden heb ik dat nog kunnen krijgen en daar ben ik blij mee.

Ook mis ik dat als ze deed lachen en ze stopte dat ik haar expres weer liet lachen omdat ze dan een grappige lach kreeg en tranen begon te krijgen. Ook mis ik haar slechte kook kunsten, want net als ik kunnen we niet koken of bakken.
Heb ik geërfd denk ik, ze had toetjes die in het schaaltje bleven zitten als je het omkiepte, brood wat plat was, gehaktballen die je door het raam kon gooien en dan het raam dat kapot zou gaan en niet de gehaktbal.

Het gevoel wat ik erbij heb..

Hier heb ik niet veel over te zeggen, het is super leeg, super stil, ben vaak alleen geweest, het heeft me onwijs veel pijn gedaan en nog steeds doet het pijn.
Afscheid nemen ben ik nog niet klaar voor, het een plek geven is er ook nog niet maar dat komt vanzelf allemaal wel met de tijd, het is nog vers.

Hoe ben ik het jaar door gekomen.

Dit is pas een rollercoaster geweest, een maand na het overlijden ben ik uit een relatie gestapt om op mezelf te focussen.
Ben gaan inzien dat het leven veelte kort is en dat we gewoon niet samen hoorden te zijn dus maakte er een eind aan.
Toen ben ik weer met oude vrienden gaan afspreken en die zag ik op een gegeven moment heel erg vaak.
En altijd was er drank, mijn weekenden bestonden uit drank, laat thuis komen aangeschoten of zelfs dronken.
Ook de avond voordat ik moest werken dronk ik.

Zodra Corona erbij kwam en ik geen school meer had, niet hoefde te werken en alles kon doen wat ik wou, liep het uit de hand.
De feest periode waarvan ik dacht dat het alleen maar drinken uit gezelligheid was, werd meer.
Had het gevoel dat ik geen lol kon hebben zonder drank, was onwijs vaak weg van de 7 dagen in een week was ik er soms 6/7 weg.
En alle dagen aan de drank.

Dit heeft geduurd vanaf begin December 2019 tot Juni 2020.
Een aardig lange tijd dus.
Tussen de mensen met wie ik toen omging en mij is niks meer, ik zie niemand meer wat beter is voor me.

Ik zie nog een iemand maar die is in een korte tijd me beste vriendin geworden en snapt mijn pijn, ze is er al die tijd voor me geweest en daar ben ik haar dankbaar om.
Er was een conflict ontstaan waardoor ik er niet meer kon of wil komen, daardoor ben ik gaan inzien waar ik mee bezig was en de mensen die me gewaarschuwd hebben en bezorgt waren gelijk hadden.
Ik zocht onbewust een uitweg, een slechte.
Maar nu is her 13 Oktober 2020 (op moment van schrijven) en ben sinds juni gestopt met drinken, alleen af en toe voor normale gezelligheid.

Mijn verjaardag

En het meest pijnlijke was mijn verjaardag, op mijn verjaardag 2 Mei was het een half jaar geleden.
Elke jaar zal dat zo blijven.
Ik ben om half 5 s’ochtends na het drinken en feesten en iedereen naar bed was, was ik in me eentje nog beneden aan het huilen van de pijn.

Iedereen is er voor me geweest maar er is wel een iemand die de grootste verandering in me leven heeft gemaakt, iemand die me op het juiste pad kreeg en me daar ook houd.
Iemand die er alles aan doet om me blij te maken en me zo te houden en ik geen domme dingen doe.

Een paar maanden geleden zat ik op een app waar ik iemand langs zag komen en wel moest toevoegen op social media, in dit geval op snapchat. Eerst een tijdje niet gepraat en uit het niets gingen we elke dag praten. Afspreken was lastig wegens Corona, maar eindelijk op 29 Mei ben ik naar Amsterdam gegaan om te meeten.
Super veel gepraat en totaal niet ongemakkelijk, zenuwachtig was ik eerst wel enorm.

Vervolgens 16 Juni weer afgesproken in Capelle aan den IJssel.
24 Juni reisde ik naar Lelystad om daar het weekend te blijven slapen, alles voelde goed aan, de klik was er, veel gelachen, veel gepraat.
Daarna nog vaker afgesproken en op 7 Juli wist ik het 100% zeker, Samantha heeft oprechte gevoelens gekregen.
En na een tijdje in onzekerheid gezeten te hebben, hoorde ik dat het ook wederzijds was.
9 Augustus kregen we een relatie.

Dit is niet zoals me vorige relaties, dit is met iemand die me leven heeft veranderd, op veel manieren.
Zorgt dat ik me best doe, geeft me liefde op een andere manier, maakt me voor het eerst weer oprecht gelukkig, accepteert me en doet onwijs veel moeite voor me.
Ik zeg dit niet snel maar voor mijn gevoel is dit iemand met wie ik mijzelf een toekomst zie opbouwen samen.

En de meeste zijn me allemaal gewend met en jongen but suprise, heb mijn oprechte gevoelens voor een speciaal meisje, mijn vriendin, Sharon. Iemand die me gelukkig maakt, me zelfs een kinderwens heeft gegeven omdat ik alles met haar voor me zie.
Misschien is het snel om te zeggen maar dit is iets speciaals.
En ik hou onwijs veel van haar en zou er alles aan doen om samen met haar te blijven.

Waar denk ik nog regelmatig aan..

Er is een ding waar ik het meest aan denk, de bruiloft dat was een moment dat ze weer gelukkig was, haar vriendin en mijn vader gelukkig konden maken.
Dat was voor mij een speciale da, maar 2 November een zwarte dag, de dag dat ik je verloor..