25 Juli, vandaag zou je 57 zijn geworden

Het is vandaag 25 Juli, het zou vandaag jou verjaardag moeten zijn met taart, vrienden en familie om ons heen.

25 Juli we denken nog steeds aan je

Het is vandaag exact 5 jaar geleden dat we jou verjaardag hebben gevierd in het bijzijn van jou zelf.
Speciaal voor die dag hadden we het voor elkaar gekregen dat je je verjaardag thuis kon vieren.
Hoewel je continu in bed lag, genoot je van de aandacht die je op dat moment werd geschonken.
Ja, 25 Juli 2019, iedereen wist dat dit je laatste verjaardag zou zijn die je zelf zou mee maken, je laatste verjaardag in je aardse bestaan.

Ik had iedereen uitgenodigd om nog voor één maal je verjaardag bij te wonen, en het leven te vieren, jou leven.
En ja, we hadden een regel opgesteld dat jij niet te veel mensen in één keer aan je bed zou hebben, vele mensen stonden met mij dan ook gewoon buiten.
Uitgesloten van deze regel waren onze kinderen, je ouders en natuurlijk Miranda, verder hield iedereen zich hier aan.

Voor iedereen die op jou verjaardag kwam, wist zich eigenlijk geen houding te geven, vragen bij het binnentreden waren ‘Moet ik ze nu een fijne verjaardag wensen?’, terwijl je daar met veel pijn lag.
Voor je verjaardag kwam ook de vraag ‘Wat moet ik haar geven’, waarop ik antwoordde van ‘Niets, je aanwezigheid is al meer dan voldoende’.
Ja, het was een van de meest ongemakkelijkste verjaardagen die ik ooit hebben moeten vieren.

Iedereen die naar binnen was geweest kwam aangeslagen weer naar buiten, iedereen had zoiets van ‘dit kan en mag niet waar zijn.’
Aan mij, de kids en Miranda de taak om de mensen op het hart te drukken dat dit helaas wel zo was, dat dit voor jou echt de laatste verjaardag zou zijn waar jij nog zelf deel van uit maakte.

Hoeveel mensen die dag zijn geweest, werkelijk geen idee, want niet alleen familie en vrienden waren gekomen, nee ook mensen uit de buurt die hadden gehoord dat je ziek was kwamen even langs.
Mensen waarvan ik zelfs het bestaan niet afwist, maar die jou wel konden, kwamen even langs, al was het maar voor 2 minuten.
Ja, hoe raar het ook klinkt, ik heb die dag de deur met liefde voor je open gezet, want voor vele wist ik dat het de laatste keer zou zijn jou in leven te zien.

Ja op jou verjaardag hebben we iedereen de kans en de tijd gegeven om nog een maal het gesprek met jou aan te gaan, en het onderwerp maakte niet uit.
En hoewel ik een verbod had opgesteld om het niet over je ziekte te hebben, en jij ook wist over dit verbod, bracht je het zelf iedere keer weer ter sprake.
Onze insteek was om het zo vrolijk mogelijk te laten verlopen, maar jij koos anders.

Toen iedereen weg was vertelde je mij dat je je bewust was dat dit je laatste verjaardag zou zijn.
Je bewust over je ziekte begon, omdat het jou hielp, en voornamelijk dat het je opluchtte, je kon je hart uitstorten bij mensen bij wie je dat zelf wilde.
En daar heb ik tot op de dag alle respect maar zeker ook begrip voor, ik heb er dan ook bij de bezoekers niets van gezegd dat het toch werd besproken.
Nee, ik heb je in je waarde gelaten, want wie ben ik om daar een beslissing over te nemen of dat besproken kan en mag worden.

Een dag eerder hadden we te horen gekregen dat je op de lijst was gezet om geopereerd te worden om de tumor achter het oog te laten verwijderen.
Dat ga jou, en ons toch weer een heel klein beetje hoop om jou leven te verlengen.
Alleen die zelfde avond ging je met sprongen weer achteruit, dat we zelfs besloten hebben om iedereen weg te sturen, minimaal naar buiten, maar het beste was gewoon om naar huis te gaan.
Op die avond is dan ook na een bezoek van de arts uit het maasstad ziekenhuis besloten op jou dosis te verhogen om de pijn te verzachten.

Op dat moment besloten we dat jij je rust nodig had, en het feest ten einde was, en of de aanwezige je nog had gezien en gesproken of niet, op dat moment was ik onverbiddelijk, en stuurde iedereen weg.
Dat betekende dat jou verjaardag abrupt ten einde was gekomen, maar wel met als doel om jou je rust te gunnen.

Vandaag weer 25 Juli maar dan vijf jaar later

We zijn inmiddels vijf jaar later, eigenlijk zou je 57 geworden zijn, helaas heeft dat niet zo mogen zijn.
Maar dat betekend niet dat we niet stil staan bij jou verjaardag, integendeel.
De afgelopen jaren hebben we gewoon stil gestaan en zijn we samen gekomen om jou verjaardag toch te vieren, en nog steeds het zelfde thema van vijf jaar geleden, het vieren van het leven.

In het dagelijks leven kom je tijdens gesprekken nog steeds voor, onlangs vroeg Samantha nog voor een foto van jou, je weet we die foto die ik ooit van je moeder heb gekregen.
Waar je nog echt blond haar had, lang en krullend blond haar, wat een prachtige foto.
Vol trots heb ik er een foto van gemaakt en deze naar haar gestuurd, en vol trots plaatste zij deze overal waar het maar kon, met een foto er naast van zich zelf, om te kunnen vergelijken of er een gelijkenis is tussen jullie beide.

Ook vandaag vieren we op deze 25 Juli het leven, de dag dat je 57 zou zijn geworden.
En vandaag op donderdag 25 Juli zijn we weer bij elkaar, staan we stil hoe erg je gemist wordt.
Ja, jou dood heeft een enorme leegte achter gelaten, een immens grote stilte.
Gelukkig zijn we er niet in blijven hangen, en drinken we een lekker drankje, ja op dat drinken we op jou, en daarbij proosten we ‘Proost schat, op jou verjaardag maak er een feest van daar boven.’