Mensen die uitbehandeld zijn met kanker, krijgen in de toekomst een betere begeleiding tijdens de laatste levensfase van hun leven, en dat mocht tijd worden.
Laatste levensfase is een ramp op dit moment
Als je op dit moment bent uitbehandeld voor kanker, ga je een hele zware tijd tegemoet, Mirande heeft dat helaas ondervonden.
Nadat het gesprek had plaats gevonden dat er niets meer voor haar kon worden gedaan, kon ze naar huis, waarna elke vorm van nazorg door een oncoloog of andere arts niet te krijgen was.
Nu had Mirande hersenkanker, en dat bracht nog wel eens tijdens epileptische aanvallen nog wel een vragen met zich mee, en om maar te zwijgen over de pijnbestrijding.
Als je op zo moment het ziekenhuis belde (Maasstad ziekenhuis of het Erasmus Medisch Centrum), kreeg je geen gehoor, en werd je doodleuk doorverwezen naar de huisarts, die nog niet eerder iemand met hersenkanker in zijn praktijk heeft gehad.
En de informatie die er was, kwam van internet, of van de dames die op dat moment thuishulp boden, maar verder was je compleet op jezelf aangewezen.
Het komt er op dit moment hier op neer, ben je uitbehandeld, dan ben je geen patiënt meer, en dus steken we er ook geen tijd meer in, want we kunnen geen facturen meer uitschrijven, zo was onze ervaring.
En dat geld voor zowel lichamelijk als psychologisch, en destijds hebben we dat ook aangegeven dat dit anders zou moeten op korte termijn.
KWF wil opleiding verbeteren met aandacht voor de laatste levensfase
Doodleuk schrijft de NOS dat er altijd aandacht gaat naar het lichaam, in het geval van Mirande was er gewoon helemaal geen aandacht meer voor haar, niet voor haar lichaam, haar psychologische toestand, en nee ook niet naar haar tumoren.
Gelukkig wil de KWF dat nu gaan verbeteren, en de opleiding uitbreiden om de nazorg, maar ook de begeleiding te verbeteren op de snel naderende dood.
Natuurlijk voor Mirande komt dit veel te laat, maar voor die mensen die in de toekomst deze zorg nodig hebben kan dit een welkome uitkomst bieden.
Een rol die wij toen zelf op ons noodgedwongen op ons hebben moeten nemen, zonder enige vorm van scholing of informatie.
En ik weet zeker dat we niet de enige zijn geweest die deze zware taak op ons hebben moeten nemen.
En natuurlijk, zoals ik dat al eerder schreef hebben we dat met liefde voor haar gedaan, en zou ik het zo weer doen.
Maar eigenlijk is het van de zotte dat je het allemaal maar zelf moet uitzoeken, en op hoop van zegen dat de patiënt er zo min mogelijk onder lijd, vooral in de laatste levensfase.
Ik kan me de woorden van de artsen nog goed horen, uw naasten gaan voor kwaliteit van leven voor u zorgen, vooral in de laatste levensfase.
En we hebben gedaan wat we konden, misschien nog wel meer dan dat, maar dat doe je uit liefde, omdat je van deze persoon hield.
Veel zorgen en vragen kunnen worden weggenomen bij de patiënt en hun naasten
Niets is erger dan te liggen wachten tot je dood gaat, hard maar waar!
En niets is erger voor de naasten om te zien hoe iemand uit het leven glijd, die met vragen komt waar domweg geen antwoord op te geven is.
En een professional, ja die was nergens te vinden natuurlijk, ook niet toen er meerdere verzoeken bij het EMC vanuit ons werden geplaatst, gaf men niet thuis.
Gelukkig willen ze dit nu ook in de cursus gaan doen, de patiënt begeleiden naar het naderende einde, en dat is een hele mooie ontwikkeling.
Voorlopig gaat het om een pilot in de omgeving van Zwolle, echter als de pilot slaagt zal het verder worden uitgebreid over de rest van het land.
En dat is mooi, heel mooi, want zo kunnen patiënten die vragen hebben, maar ook naasten deze stellen en hebben iets om op terug te vallen voor informatie.
Ontdek meer van W.A. van der Steen
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.