Zonder nicotinepleister, eerste dag overleefd

Gisteren gestopt met roken, en gemakkelijk was de start zeker niet, want ik heb de dag zonder nicotinepleister door gebracht..

Zonder Nicotinepleister, vergeten te plakken

Oké, je gaat naar de huisarts voor een gesprek, die adviseert om nicotinepleisters te plakken.
Vervolgens koop ik die, en neem ze mee naar huis, maakt er zelfs nog een foto van en schreef er een artikel over.
En vervolgens ga je de deur uit, zonder een nicotinepleister te plakken, hoe dom kun je zijn, of toch niet.

Het was gisteren 26 Mei, en had voor die dag niet alleen een afspraak staan bij de huisarts, maar ook in het ziekenhuis voor een maagonderzoek.
Overigens was dat ook de dag dat de moeder van Mirande jarig was, dus na het ziekenhuisbezoek direct door om haar persoonlijk te feliciteren.
Ik bedoel, ik was toch redelijk in de buurt, dus waarom niet direct mee nemen.

Nu mag je al jaren niet meer roken in ziekenhuizen, evenals stations en andere openbare gelegenheden, dus dan let je er ook niet meer op.
Tot dat je bij mijn schoonmoeder rustig zit, en even tot rust komt, gelukkig rookt daar niemand.
Normaal gesproken neem ik dan een biertje, en een peukje, en ja dat laatste had ik niet, dus dat hield al heel snel op.
Gelukkig, de andere gasten rookte ook niet, dus bietsen voor een peuk kon ook niet, ik zat dus zeg maar in een redelijk veilige haven.

Op een gegeven moment kwam het ter sprake dat ik gestopt ben met roken, en dat ik een ultieme poging ondernam.
Vol trots vertelde ik dat ik de stap gezet had, en zelfs nicotinepleisters had gehaald.
Maar ik realiseerde me ook direct dat ik geen nicotinepleister had geplakt.

Echter vertelde ik dat niet aan de aanwezige gasten, en deed net alsof ik die pleister dus gewoon ophad.
Het gesprek vervolgde dat het alleen maar goed was dat ik er mee gestopt was, en dat er een tijd zou komen dat ik het ook zonder nicotinepleister zou kunnen.
Tenminste dat is natuurlijk wel het ultieme doel van mij, maar ja tijdens dit gesprek kwam er niet zomaar een pleister op mijn arm.

Geen paniek, rustig blijven

Het besefte dat ik geen pleister had geplakt baarde me op dat moment best wel even zorgen.
Maar die verdween al snel toen het gesprek over een ander onderwerp begon, en op die manier werd de gedachte er van afgeleid, prima systeem zou ik zeggen.
Kortom er was gelukkig geen rede tot paniek, en nam nog maar een biertje waar ik dan ook lekker van genoot.

Was er verder dan helemaal geen moeilijk momentje?
Ja die was er zeker wel, want na de maaltijd te hebben genoten (rokers kennen dit wel) is het altijd een routine om een peuk op te steken.
Dat maakt de maaltijd af, en versterkt (waarschijnlijk voor het gevoel) dat de maaltijd enorm lekker heeft gesmaakt.

En zo erg zit dat in het systeem, dat ik automatisch naar mijn pakje shag liep te zoeken, maar deze niet kon vinden, want die had ik niet.
Nee, ik had er voor gezorgd dat er niets meer in huis was, zodat ik de verleiding gedwongen kon weerstaan.

Thuis, besefte ik dat ik de dag redelijk had doorlopen, en eigenlijk zoiets had van moet ik die nicotinepleister nog wel plakken?
Het antwoord daarop was volmondig ja, want die drang was er wel, maar wel pas vanaf de volgende ochtend.
Ik heb het niet gedaan, nee ik ben vroeg in bed gestapt, en vroeg gaan slapen, want de zaterdag wordt wederom een hele drukke dag, en of ik dan de nicotinepleister gaat plakken, dat lezen jullie morgen.
Of wordt het weer een dag zonder nicotinepleister, we gaan het zien.