Hoe keek Mirande tegen haar ziekte?

De afgelopen maanden heb ik voornamelijk vanuit mijn visie geschreven hoe ik haar ziekte zag, maar hoe keek Mirande zelf tegen haar ziekte aan.

Hoe keek Mirande tegen haar ziekte

Als lezer weet u natuurlijk al heel erg veel, door het lezen van eerdere berichten.
Wat u niet wist, is dat ik haar vlak voor de diagnose een boekje heb gegeven.
Daarbij de opdracht om eens te verwoorden hoe ze er zelf tegen aan keek.
En dat geeft best wel een verrassende verhalen, waarbij ze zeer positief blijft.

Helaas is niet in staat gebleken om dit lang vol te houden, hoewel ze dit wel wilde.
Vrij regelmatig ontbrak het haar aan kracht, denkvermogen en vaak ook het zicht wat haar in de steek liet.
Maar wat ze op heeft kunnen schrijven, ja dat geeft een inkijk hoe zij tegen haar ziekte aankeek.

Overigens wil ik iedereen er op wijzen, dat mensen met een hersentumor vaak problemen krijgen met de spraak.
Mirande was speciaal, in het hele leven, maar ook op het eind van haar leven.
Want in plaats dat de spraak zou veranderen, veranderde bij haar juist het schrijven.
U ziet dus tijdens het lezen schrijffouten staan die ze heeft gemaakt, waarvan ze zelf wist dat het fout was.
Echter haar hersenen stuurde het signaal dat het zo moest.
Dus gebeurde het ook zo, en op dat moment (we wisten zelf niet hoe dat kon) was het voor ons lachwekkend.
Artsen gaven dan ook aan dat dit een verschijnsel was die er bij hoorde, maar niet echt vaak voor kwam.

Uit haar dagboek

Het gegeven notitieblok noemde ze haar dagboek.
Niet zo vreemd, want na haar overlijden heb ik vele schriftjes gevonden met verschillende schrijfsels van haar.
Dat geeft een hele aparte in kijk in hoe zij toen in het leven stond.

Echter ga ik de komende tijd niet zo ver terug in de tijd, en baseer het geheel op dat ene notitieblok.
De rest blijft om het maar zo te zeggen geheim, iets wat eigenlijk hoort bij een dagboek.

Terug naar augustus 2019

Hartje zomer, Mirande was net ontslagen uit het ziekenhuis na de eerste operatie.
Ook de uitslag van de biopsie was binnen, en we weten allemaal dit was niet goed.
Toch, ze bleef positief want als de bestraling en de chemo gestart zou worden was er nog hoop het leven te verlengen.

Heerlijk buiten in de voortuin, genieten van de zomerse temperaturen.
In het vooruitzicht staat een bezoek aan de dierentuin.
Gewapend met een pen, en een groot notitie blok zat ze prins heerlijk in de tuin, te genieten.
Een praatje, een hele kleine wandeling, kortom genieten van alles wat de wereld haar op dat moment te bieden had.

Soms wat aarzelend pakte ze de pen en wilde beginnen met schrijven.
De pen weer neer, want er kwam een bekende voorbij, dus tijd voor een praatje pot.
De gesprekken waren altijd met een lach en een traan, en niet alleen bij haar, ook bij mij.
Gesprek klaar, en weer pakte ze de pen, ” oh schat ik heb eigenlijk wel trek in iets kouds te drinken, wil jij het pakken voor me? “.

Jammer voor haar, maar de artsen hadden gezegd dat ze in beweging moest blijven, juist omdat ze na de operatie fit moest worden voor de chemo en bestraling.
Regelmatig stond ze dan ook zelf op, schelden liep ze naar binnen en riep ze “Ik doe het zelf wel, ik ben er nog steeds hoor!” .

Als ze terug kwam, had ze niet alleen wat te drinken bij zich, Mirande zou Mirande niet zijn als er geen pak koekjes bij zou zijn.
Maar ja, geen probleem ze moet aansterken, ze moet kracht opbouwen, ze moet nog sterker worden dan ze al was.