Ik mis je

Ik mis je, er gaat geen dag voorbij dat ik even naar een foto van je kijkt, een blik werp op je bril of je komt wel in een gesprek voor.

De afgelopen dagen heeft u de verhalen kunnen lezen van de mensen die de laatste maanden van Mirande’s leven bij haar zijn geweest, en mij tot grote steun waren.
Ook voor hun was deze tijd zwaar, en het verlies groot, voor mij aanleiding om aan hun te vragen om een jaar later een artikel te schrijven over hoe hun het afgelopen jaar hebben ervaren.
En dat hebben ze dan ook gedaan, en bij het lezen van die verhalen liepen met grote regelmaat de tranen over mijn wangen heen

Het ene verhaal aangrijpender, dan de andere, maar in elk verhaal zit enorm veel liefde voor die zelfde persoon, jij!
Vandaag op 2 November mijn verhaal, hoe ik het afgelopen jaar heb ervaren, een terug blik, zonder Mirande, leest u mee, en het heet, ik mis je?

Ik mis je elke dag

Ik mis je, nee niet het televisie programma van de E.O., maar de keiharde werkelijkheid waar ik in verkeer.
Want vandaag, 2 November is het alweer een jaar geleden dat je ons helaas heb moeten verlaten.
De dag dat je de strijd definitief verloor van een ziekte die onverslaanbaar is. een strijd die zo oneerlijk was.

Die dag staat in mijn geheugen gebrand, en we hebben je de belofte gedaan om je levende te houden, ook al ben je er niet meer.
Nu was het de bedoeling dat we dit zouden doen met TeamPegels, maar corona gooide roet in het eten.

Overigens ben ik blij dat jij de corona ellende niet hoeft mee te maken.
Een erg besmettelijke ziekte waar jij zo vatbaar voor zou zijn geweest, een ziekte wat er voor gezorgd zou hebben dat je mogelijk alleen had gestorven, zonder ons erbij, nee ik ben op dat punt er wel blij dat je dit bespaard is gebleven.
En we prijzen ons gelukkig dat we bij het moment van overlijden konden zijn, hard maar waar.

Het afgelopen jaar, met up’s en down’s

Een aantal weken voor je dood, hebben we het er nog over gehad, jij liggend in bed ik op de stoel naast je, de schulden en de doorgelopen schuldsanering waarbij zoveel is misgegaan.

Ik heb je plechtig beloofd om dat op te lossen, en ben dan ook in januari vol in de aanval gegaan tegen de bewindvoerder, met als resultaat dat er voor dit jaar alweer een derde bewindvoerder op zit.
En vandaag de dag zijn er verschillende ontwikkelingen op dat gebied, maar nog niet met de juiste afloop, hoewel dat niet lang op zich zal laten wachten.

Een moeilijke strijd, wat wederom door de corona voorlopig alleen op papier via de rechtbank wordt uitgevochten, met wisselende successen.
In een groot aantal dingen heb ik gewoon gelijk gekregen, en bestaan deze niet meer, begin dit jaar stroomde er zelfs geld terug, iets wat jij niet meer mag mee maken,helaas is je dat ontnomen.
Terwijl ook jij er voor heb geknokt om dat punt te bereiken, ja dat zijn van die momenten dat ik hard roep, ” ik mis je zo enorm”.
En ja dat zijn van die momenten dat ik jou arm om me heen mis.

Ik liggend op de helft van de rugleuning van de bank en de andere helft bij jou op bed hebben we toen je uitvaart besproken.
Hoe jij die wilde, wat jou wensen daar in waren, en lieve schat, zo is het ook gebeurd.
Je kleding, en ja zelfs je bergschoenen, tot in de puntjes zoals jij het wilde hebben we het uitgevoerd.
Je kinderen hebben dat nog bij je aangetrokken, zelf kon ik het niet, en dat wilde ik ook niet, want dat liet ik aan je eigen vlees en bloed over, je kids.

Zoals op de bovenstaande foto is te zien, de jurk had je speciaal voor je eigen uitvaart gekocht, en waarom.
Om je moeder nog eenmaal te laten zien, kijk ma, dit ben ik en daar doe je het maar mee, inclusief mijn bergschoenen!
Nee, het is exact uitgevoerd zoals jij het wenste.

Nou ja, op een dingetje na, het nummer Denk aan mij, van Rene Froger, jij vond het solo gedeelte niet zo mooi en wilde dat er uit hebben.
En weet je, ik heb dat er ingelaten, je weet ik ben geen fan van Rene Froger, maar wat een verschrikkelijk mooi, maar aangrijpend nummer is dat, als ik hem draai lopen de tranen gewoon over mijn wangen.
Het nummer staat nu standaard in mijn spotify playlist, had ik ook nooit durven dromen, en als ik het nummer weer hoor denk ik direct, ik mis je.

Overigens moeten we jou laatste wens nog uitvoeren, hoewel dit eigenlijk afgelopen voorjaar had moeten plaats vinden, is dit uitgesteld tot volgend voorjaar.
Nu maar hopen dat we geen nieuwe lockdown hebben in Nederland door corona.
Maar hoe je het ook went of keert, jou allerlaatste wens zal en moet vervuld gaan worden, dat heb je je beloofd, dat is jou wens, en dus mijn plicht naar jou.
Maar hoe je het ook bekijkt, je bent nog wel een jaartje langer bij me, hier in huis, ook al is het stil.

Maar het jaar is niet alleen kommer en kwel, gelukkig niet.
Zo heb ik prompt verloren een goede, en ook nog eens een leuke baan gevonden.
Oke het is wat onregelmatig met de tijden, maar veel reizen en dus lange dagen, maar ik heb het naar mijn zin, en dat is het belangrijkste op dit moment.
Ik weet zeker dat je daar boven toekijkt en trots op mij bent, heel trots.

Een keer had ik het moeilijk, toen ik in de nacht in Wolfheze stond, je weet wel bij het station waar we met de kinderen regelmatig kwamen, en waar jij en de kids op het terras ijsjes aten.
Hoewel ik het er op dat moment moeilijk mee had, straalde het ook iets van rust uit, een mooie herinnering?
Denkend aan ons, samen tijdens een boswandeling op die plekken waar we samen zo graag kwamen, onder andere in Wolfheze.

Maar elke keer als ik thuis kom, is het leeg, stil en verlaten, ongeacht het tijdstip of dagdeel.
En dat doet mij op zulke momenten beseffen hoe groot jou aanwezigheid was, en hoe extreem groot het gat is wat je heb achter gelaten vaak beseffend dat je er niet meer ben.

Onlangs was ik jarig, en natuurlijk hebben we dat gevierd.
Maar mijn verjaardag zal nooit meer het zelfde zijn, want weet je nog wat ik drie weken voor mijn verjaardag zei, niet ik krijg een kado, maar jij.
Ik wilde jou nog graag eenmaal mee nemen naar de manege, tijdens een training van Amy.
Die middag zou je met de stichting Ambulance wens worden gehaald en gebracht voor nog een maal een leuke middag.

Dit werd echter een enkele rit naar het palliatief centrum, voor de laatste keer verliet jij ons huis om nooit meer terug te komen, en dat op mijn verjaardag.
Nee, op mijn verjaardag was dat het eerste waar ik aan dacht, het was de laatste keer dat je hier nog aanwezig was.
Ook al had je op dat moment geen enkel besef meer, geen besef dat je nooit meer zou terug keren, geen besef meer dat je buurtjes een uitgeleide hebben gedaan, voor een laatste keer.
Het was de laatste keer dat iedereen je in levende lijve heeft gezien.

Onlangs was ik in gesprek met Astrid, en we zaten op de snapchat te kijken van Samantha.
Tot onze grote verbazing zag ik een filmpje voorbij komen op het moment dat jij voor de laatste keer het huis verlaten.
We hebben hem meerdere keren bekeken, beide met een brok in de keel.

Onze kinderen, ze gaan heel erg goed

Je heb een groot gat geslagen in ons gezinnetje, en hoewel ieder kind even een dip had na je overlijden hebben ze zich alle drie weten te herpakken.
Het een moeilijke en zware tijd, voor ons allen.

Kimberley

Ja, onze oudste, Kiimberley kort na je overlijden is ze door de corona haar werk kwijtgeraakt.
Maar zoals elke tegenslag, opende het ook voor haar nieuwe deuren, ze is weer naar school gegaan, om door te leren.
En dat deed mij persoonlijk enorm verbazen, maar dat gaf wel aan dat ze er niet stil bij ging zitten, maar door ging met haar leven.

En de wonderen waren de wereld nog niet uit, want ook na je overlijden heeft Kimberley ook haar relatie de wacht aangezegd.
Echter niet voor lang, want ook zij heeft een nieuwe vriend.
En nu weet jij als geen ander hoe ik met de vriendjes van mijn dochters ben omgegaan.
Wel maak je maar niet druk, want deze jongen is het voor haar, dit is een blijvertje.
Een jongen die openstaat voor haar wensen, een jongen die voor haar gaat, een jongen die onze oudste dochter echt verdiend.
Een jongen die haar respecteert zoals onze dochter is, niets meer, en niets minder.
Ja, jij had hele goede maatjes met hem geworden.

Om het verleden te verwerken is Kimberley begonnen met EMDR.
En eerlijk is eerlijk ik zie haar groeien, ons kleine meisje, je ziet ze een volwassen vrouw worden, een vrouw met veel potentie, een vrouw wat steeds meer op de moeder gaat lijken, vooral qua uiterlijk, maar ook in haar doen en laten.
Ook zij roept regelmatig, ma, ik mis je.

Pascal

Ook Pascal had even een hele kleine dip, maar wist ook deze te overwinnen.
Tegenwoordig heeft onze zoon een baan bij een van de grotere fietsen en scooter winkels van Rotterdam, Alblas.
Ja, daar kunnen we als ouders zeker trots op zijn, en niet zo beetje ook.
Hij werkt er keihard voor, en dat betaald zich uit in iemand die met de dag steeds meer zelfvertrouwen krijgt.
En wat dat betreft ben ik Dimitry daar enorm dank baar voor dat hij Pascal op sleeptouw heeft genomen.

Overigens heeft hij het erg naar zijn zin, in zijn appartementje, jammer dat je nooit de kans heb gehad om het te zien.
Hij heeft het leuk ingericht, en voelt zich er enorm thuis, zelfs zoveel dat hij de afspraken met z’n vader vergeet.
Hij zou alleen wat vaker langs moeten komen, maar dat is weer een ander verhaal.
Je zou trots zijn op die gozert, apetrots.

Samantha

Onze Samantha, nadat je er niet meer was, raakte Samantha haar stage kwijt (corona), door dat je ziek was had ze veel lesstof gemist, kortom ze zakte als een baksteen, voor haar dus een verloren jaar.
In overleg met haar mentor heeft ze besloten het jaar opnieuw te doen.

Ook dronk ze bijzonder veel, wat ik op dat moment erg zorgwekkend vond.
Ja ik heb zelfs zitten zoeken en zitten informeren voor ontwenningsklinieken om haar te laten opnemen, desnoods gedwongen.
Dat geeft wel aan hoe ik er over dacht, en hoe ver Samantha heen was.
Maar op een gegeven moment was daar Sharon, en kwam Samantha uit de kast, en maakte ze waar wat ze al een tijdje riep, ik val op meisjes / vrouwen.

En wat doet dit haar goed, geen drank meer voor Samantha, het verloren schooljaar doet ze over, en ze heeft weer een stage, wat ben ik toch blij met Sharon als schoondochter.
Wat heeft die toch een positieve invloed op onze dochter.
En mijn god, wat een lieve schoondochter is dat, ik weet zeker dat jij ze had omarmd en vertroeteld.

Miranda en haar gezin

Miranda, je hartsvriendin, ze heeft het er erg moeilijk mee.
Slaapt slecht, denkt enorm veel aan je, en als we samen in gesprek zijn, is de gespreksstof negen van de tien keer, Mirande, jij dus!
En het is ook aan haar te zien, ze ziet er vermoeid uit, droomt regelmatig over je en zoals ze zelf zegt barst ze soms gewoon in het huilen uit.
Ja, ik maak me oprecht zorgen om haar, en niet zo beetje ook, en natuurlijk zoals ik je beloofd heb, let ik ook op haar.
Regelmatig bel ik haar, soms met een smoesje, maar gewoon om te horen hoe het met haar is.
En aan haar stem kun je vaak horen dat ze het er moeilijk mee heeft, door haar verhaal aan te horen, en waar nodig wat bemoedigde woorden toe te spreken hoop ik dat ik haar wat kan helpen.

Maar ook vanaf dat front is er goed nieuws te melden, je grote vriend, Dylan heeft de stap naar zelfstandigheid gezet.
Oke, eerlijk is eerlijk er waren wat hobbels te nemen voor hem die niet echt gemakkelijk waren, maar toch.
Ja, hij heeft tegenwoordig een huisje hier in Rotterdam IJsselmonde.
Miranda en ik zijn het er over eens, als jij nog had geleefd, had je het huis van Dylan tot in de puntjes bijgehouden.
En we beide hadden we zoiets van ‘ die had elke dag bij Dylan gaan kijken’.
Ruimt hij wel op, eet hij wel goed, is de koelkast wel gevuld, kortom hij had gek van je geworden.

Ron en Roy

Hoewel vlak na je overlijden er gezondheidsproblemen op doken bij de moeder van Ron, kwam het er niet van om eens goede gesprekken te voeren.
De verwerking voor hem, over jou kwam dan ook pas in April.
Hier op de bank heeft hij tranen met tuiten zitten huilen, want het gehele gebeuren had best wel een grote inslag gehad op hem.
Eigenlijk had ik mijn verhaal toen bij hem moeten bepraten, echter waren de rollen omgedraaid, ja huize van der Steen is soms nog steeds maatschappelijk werk.

Gelukkig voor Ron zit er ook wat positiefs in het leven.
Zijn moeder is tegenwoordig woonachtig in een verzorgingstehuis waar ze alle zorg krijg die ze nodig heeft.
Maar het meest positieve voor hem is dat ook hij gaat verhuizen, en dat is voor hem een hele grote stap vooruit.

En wat dacht je van mijn grote kleine vriend, Roy.
Ook met hem heb ik meerdere malen gesproken over jou, hij had een groot aantal vragen, over jou als persoon, maar ook rond je ziekte.
Het enige wat ik kon doen was de antwoorden geven, en over jou vertellen.
Samen met Roy hebben we je op onze manier zeg maar herdacht.
En ik heb de indruk dat dit best wel geholpen heeft.

Jij en ons maatje weer samen

Weet je nog, als er in het verleden een probleem was, beprate we dat samen, zochten we naar een oplossing.
Kwamen we er niet uit, dan had ik er slapeloze nachten van, ik kwam uit bed, en ging dan een wandeling maken.
Tijdens die wandelingen nam ik altijd onze killer mee, hij werd uitgelaten en ik dacht dan na over een oplossing, die ik ook vaak vond.

Toen killer in 2018 kwam te overlijden viel er voor mij best wel een groot gat, ik had niemand meer om een nachtelijke wandeling te maken.
Een groot aantal keer heb ik het nog aan jou voorgesteld, maar jij wilde dat niet, tenminste niet in de nacht.
Dus dachten we samen aan oplossingen op de bank, of in bed, ja juist nu zijn het van die tijden dat ik deze tijden mis.

Enkele uren voor je dood sprak ik een aantal woorden tot je, waaronder ” het is goed schat, je heb je taak volbracht” en “lieve schat geef het op, laat het leven en ga, dan kun je killer uitlaten”.
Enkele minuten nadat je was overleden zijn we buiten een sigaretje gaan roken, en je geloof het niet, maar het begon te regenen, was je inderdaad killer aan het uitlaten?
Je weet, ik ben niet iemand die in geesten geloof, en of boven natuurlijke krachten, maar op dat moment begon ik toch echt wel te twijfelen.
Je bent weer samen met hem, zorg goed voor ons maatje.

Hulp uit onverwachte hoek

Toen jij kwam te overlijden brak de tijd aan van verwerken, en dat doet een ieder op zijn eigen manier.
De meest voorkomende manier is er om er over te praten, en dat was nog niet zo gemakkelijke opgave.
Gelukkig heb ik op dat punt een vriend en vriendin om me heen, maar de een woont in Schiedam, en de ander kreeg wat problemen met zijn moeder die in het ziekenhuis lag.
Dus van goede gesprekken kwam eigenlijk maar niets terecht.

En plots was daar hulp uit onverwachte hoek, Astrid je kent haar wel dat meisje wat vroeger niet mijn grootste vriendinnetje was, toen was ik haar liever kwijt dan rijk.
Juist zij blijkt een enorme goede gesprekspartner te zijn, een rots in de branding, een fantastische kanjer.
En daar mag ze best trots op zijn, overigens ben ik zeker trots op haar, het blijkt een enorme schat te zijn.

En ja als het moet, en ik zou er behoefte aan hebben, zou ik haar dag en nacht kunnen bellen, wie had dat durven dromen dat juist zij deze rol op zich zou nemen.
Astrid en ik zijn hier zelf ook verbaasd over, dat wij elkaar op dat vlak hebben gevonden.

Echt, ik kan het niet goed benadrukken, maar Astrid dank je wel lieverd, je bent een schat!

De reacties uit de omgeving

Kort na je overlijden ben ik kleding thuis gaan halen voor je, wat je aan wilde tijdens je uitvaart.
Het eerste wat ik die avond gedaan heb, is buuffie op de hoogte gebracht, die op dat moment Dave en Barbera in huis had.
Hoewel ze wisten dat je ziek was, zag je ook het verdriet bij hun in de ogen.

In de weken die volgde, kreeg ik vanuit de wijde omgeving elke keer weer de vraag, ” hoe is het met je vrouw?”
Ik kon maar een antwoord geven, ze is er niet meer, ze is overleden.
En het verbaasd me hoeveel mensen jij kon in de omgeving, en hoeveel mensen er tijdens je ziekbed niet voor je kaarsje hadden gebrand voor een betere afloop.

Verschillende mensen waarmee jij met je wekelijkse ronde een bakkie deed, begonnen spontaan te huilen, puur om het feit dat je er niet meer was.
En zelfs nu kom ik nog mensen tegen die zijdelings wat hebben gehoord, en aan mij de bevestiging vragen of jij er inderdaad niet meer bent.

Het meeste wat mij verbaasde is de basisschool waar onze kids jaren geleden op hebben gezeten.
Ter ere van jou heeft men daar ook een herdenking gehouden, een puntje wat mij enorm aan greep en letterlijk een traantje om heb gelaten.
Ook bij Pit010 waar jij een graag geziene gast was, en op dat moment de stage plek voor Samantha, heeft ruim een week de rouwkaart op de balie gestaan.
Het bewijst maar eens hoe betrokken en geliefd jij overal was, en nog veel belangrijker, hoe erg je gemist wordt.

Een jaar zonder jou

Een heel jaar zonder jou, geen arm meer om me heen, geen oppeppende woordjes, het vlees blijft tegenwoordig in de pan, gebak wordt er bijna niet meer gehaald om over de koekjes en chips maar te zwijgen.
Boodschappen doen is niet meer wat het geweest is, en elke keer als ik een rookworst bij de hema haal sta ik op het punt er twee te bestellen, voor mij en voor …. ja je zit in mijn systeem vastgeroest, wederom een moment van ik mis je.

En wat dacht je van die knuffels die je het liefst 24 uur non-stop wilde geven, de 1 miljard keer per dag zeggen dat je van me hield, nu wou ik dat je dat kon zeggen, ja dat mis ik echt wel.

Een jaar waarin je wekelijks in een willekeurig gesprek wel voorbij komt.
Het jaar waar onze beide dochters grote plannen hebben, en met groot bedoel ik ook echt groot.
En ja, als TeamPegels, roepen we onafhankelijk van elkaar ‘ ik mis je’, maar ook vrij regelmatig, wat missen we die pegeltje toch toch.

Ja, ik mis je, meer dan je ooit zou kunnen beseffen, er gaat geen dag voorbij dat ik even naar een foto van je kijk, je bril even vast houd.
Weet je lieve schat, ja ik mis je en diep in mijn hart blijf je altijd een plekje houden, love you, en ik mis je!