Lieve Mirande, DeDA 4ever

Lieve Mirande, is een stuk geschreven door haar hartsvriendin Miranda.
Een mooi, maar zeer gevoelig stuk, wat recht uit het hart is geschreven.

Lieve Mirande

Lieve Mirande,

Morgen, 2 November 2020, dan is het een jaar geleden dat je van ons weg moest.
Wat gaat de tijd snel, het voelt als gisteren.
Lieve vriendin, mijn maatje, mijn soulmate, mijn steun, mijn zus. 40 jaar lang hebben wij lief en leed met elkaar gedeeld.

Vroeger op school, waren we niet uit elkaar te slaan, later kwamen de vriendjes.
Samen wonen en kindjes.
Ondanks dat we druk waren met ons eigen gezin, bleven we vriendinnen.
Ik wist als ik je belde, dat je er altijd voor me was.
En ik voor jou. (Lees verder onder de foto)

Liggend in de hooiberg bij Tosca hebben we elkaar beloftes gedaan, voor de toekomst.
En nu is het mijn taak deze beloftes aan jou waar te maken.
En dat doe ik graag, al had ik veel liever, dat je nog hier was, en het zelf kon doen.

We waren zo close, wij hoefde niet te praten om de ander te begrijpen.
Nu nu een jaar na jou overlijden,…….ben ik leeg, bang, en zo verdrietig.
Zo als je gekscherend zei: Ik neem je met me mee, ik laat je niet los.
Ook de dood haalt ons niet uit elkaar.

En je hebt het gedaan ook.
Op het moment dat je stierf, nam je een deel van mij mee.
Het moment dat je stierf, zie ik elke nacht aan me voorbij gaan.
De machteloosheid en boosheid voel ik weer opkomen.
Ik kon je niet redden, ik kon je niet helpen.
Ik weet het, je wilt niet dat ik daar zo over denk, jij wil dat ik mijn leven leef, en een stuk voor jou. (Lees verder onder de foto)

En lieve Mirande dat probeer ik ook, maar het valt niet mee.
Vaak denk ik nog, oh, even Miran bellen, en dan komt die klap weer.
Ik probeer de mooie momenten, en dat zijn er heel veel voor me te houden. En te bedenken hoe blij, gelukkig, en trots je was.
Maar toch daarna bedenk ik me toch dat het zo oneerlijk is, dat jij maar een half leven mocht leven.

En denk ik terug aan vorig jaar.
Hoe je aan mij je moeilijke vragen stelde, hoe je je man en kinderen daarmee wilde sparen.
Hoe je keek toen je hoorde dat je leven voorbij was.
Hoe bang je eigenlijk was, en het niet wilde laten zien.
Hoe je naar me keek, toen je bijna niet meer kon praten, maar je ogen mij genoeg, meer dan genoeg vertelde.

Hoe blij je was dat ik bij je kwam slapen in de hospice.
En hoe je gilde en kreunde op je laatste ochtend, toen het echt niet meer ging.
Ik je voor de allerlaatste keer in je ogen keek, en ik je beloofde dat het de laatste pijn was die je ging voelen.
Dat het goed was, dat je mocht gaan.
Dat ik heel veel van je houd,en dat ik je nooit zou vergeten.
Dat ik goed voor de kinderen zou zorgen, en voor Anton.
Je je ogen sloot, om ze nooit meer open te doen.

Nu een jaar later, denk ik elke dag aan je, en regelmatig heb ik een flinke huilbui.
Maar ik moet je laten gaan.
Ik voel dat je bij me bent , je laat me niet alleen, en je kijkt op me neer.
Ik leef nu ONS leven, en ooit lieve Mirande, dan zien we elkaar weer.

Dan lopen we op de paden van de hemel, en wie weet leven we samen ons leven dan nog een keer, wat zou ik dat graag willen.

Voor altijd jou maatje
Miranda. DE en DA 4 ever.