Mirande van der Steen, zo heette je eindelijk

Vandaag 18 september, vijf jaar geleden ging er een lang gekoesterde wens van jou in vervulling, eindelijk heette je Mirande van der Steen.

Mirande van der Steen, je kon het eindelijk roepen

Sinds wij elkaar kennen, wilde je al Mirande van der Steen worden genoemd, en vaak gebruikte je dat ook.
Met grote regelmaat gebruikte je deze naam, inschrijvingen op nieuwsbrieven, destijds mij msn, hyves, perspect en nog wat andere organisaties en websites.

Bij naam vulde je steevast de naam Mirande van der Steen in, en met grote regelmaat gaf ik ook aan bij belangrijke zaken dat je die naam niet kon gebruiken.
Vol trots maar enigszins een beetje bedroefd vulde je dan toch maar je meisjes naam in.

Maar op 18 September 2019 mocht je jezelf inderdaad Mirande van der Steen noemen, want op die dag trouwde we eindelijk en ging je grootste wens in vervulling.
Oké laten we eerlijk zijn, de omstandigheden waren niet goed waar dit onder gebeurde, je was ernstig ziek en kort daar voor terminaal verklaard.

Maar mijn hemel, wat was je trots, hoewel je steeds zwakker werd, je conditie achteruit ging, spaarde je die dag alle krachten.
Je trok alles uit de kast om je eigen huwelijk zo bewust mogelijk mee te maken, je straalde die dag als nooit daar voor, wat was je trots.

En hoewel we alles voor ons feestje in een record korte tijd hebben opgezet, inclusief de uitnodigingen, de jurk en de zaal, genoot je van elke milliseconden.
De hele dag was je te zien met een glimlach, terwijl als ik in je ogen keek, de pijn zag die je op dat moment had.
Gelukkig hadden we afspraken gemaakt met het vlietland ziekenhuis in Schiedam, mocht het mis gaan dan konden we daar terecht, met enige regelmaat kwam de politie voorbij om te kijken of alles goed ging.

Ja kunt zeggen dat we alles uit de kast hebben getrokken om jou een mooie dag te geven, een dag waar jij maar twee dingen mocht, ‘Ja zeggen‘ en vooral genieten van jou dag, de dag dat we na 29 jaar eindelijk elkaar het ja woord hebben gegeven.
Eindelijk kon je jezelf Mirande van der Steen noemen, vol trots bij het eerste bezoek in het ziekenhuis vertelde je dan ook dat ze voortaan deze naam moesten gebruiken.
Dat eiste je van het personeel van de ziekenhuizen, en als ze die naam dan ook zeiden, kwam er een kleine glimlach op je gezicht, en je ogen, die spraken trots uit.

Nu vijf jaar later

We zijn nu vijf jaar later, eigenlijk hadden we vandaag ons huwelijk moeten vieren, we hadden nu vijf jaar getrouwd geweest.
Alleen (en dat heb ik je ook verteld) voelt het voor mij niet zo, ook op de daadwerkelijk dag niet.
Tegen iedereen vertelde ik dan ook, ‘ik trouw om weduwnaar te worden.’.

Natuurlijk trouwde we omdat we van elkaar hielden, maar voor mij voelde het aan dat ik jou hiermee een stap eerder bij je dood zou brengen.
Want het is nu eenmaal bekend dat mensen die in hun laatste levensfase zitten doelen stellen om deze nog bij leven te bereiken.
En dit was jou aller grootste doel, de kans dat je ons op een hele korte termijn zou kunnen gaan verlaten was enorm groot geworden, ja dat was de angst die ik op dat moment bij mij droeg.

Gelukkig, je stelde jezelf een nieuw doel, mijn verjaardag, en dat gaf mij enigszins hoop, en een heel klein beetje lucht om te ademen.
En natuurlijk wist ik dat dit hoop onder voorbehoud was, de kans dat je dit niet eens zou halen gezien je conditie.

Toch, op ons trouwen kijk ik achteraf met veel plezier, maar wel met een lach en een traan terug.
Ik heb begin dit jaar dan ook de video van ons trouwen op youtube gezet.
En hoewel ik hem meerdere keren zelf heb bekeken voordat ik vrij gaf, heb ik regelmatig zitten huilen om het geluk wat jij die dag uitstraalde, wat in je ogen was af te lezen.

Het zette mij weer even terug op de wereld, en zag nog even hoe en wie jij was in een tijd dat het slecht met je ging.
Het maakte mij nog eens extra duidelijk wat wij voor elkaar hebben betekend, en wat wij in al die jaren hebben bereikt.
Het gaf aan dat wij echt onafscheidelijk waren, beide stonden we vol trots voor het altaar voor zover het kon.

Ja, eindelijk kon je zeggen tegen iedereen ik heet Mirande van der Steen – Pegels, en dat zei je ook direct nadat alle handtekening waren gezet.
Je ogen spraken op dat moment boekdelen, je straalde op dat moment extra veel trots uit, je glimlach was zo groot, zo had ik hem nog nooit bij jou gezien.

Lieve Mirande, vandaag is onze trouwdag maar zo voelt het niet, nog steeds niet.
En toch sta ik er bij stil bij deze dag, ik denk aan de leuke tijd die we hebben gehad, alle tegenslagen die we samen hebben overwonnen en zeker ook bij onze kinderen die we hebben groot gebracht.

Vandaag had je al vijf jaar kunnen roepen, schreeuwen, schrijven, typen ‘Ik heet Mirande van der Steen – Pegels‘, helaas zullen we dat nooit meer uit jou mond horen, dus aan ons die taak.

Wij houden van je, en missen je nog steeds, liefs Anton, Kimberley, Kenneth, Pascal, Samantha en Jelay!