In de centrale hal van een flatgebouw kwam ik een eenzame oudere man tegen die echt om een praatje verlegen zat, en wie ben ik dan om dit te weigeren.
De oudere man
Terwijl ik de centrale hal binnen stap, komt er ook direct een man vanuit binnen de flat de hal binnen.
De oudere man wist zich niet echt een houding te geven, en kwam wat verlegen over, maar hij had wel iets speciaals over zich.
Snel begon ik een gesprek over het weer, niet dat dit zo fantastisch was, want het had gesneeuwd de afgelopen nacht.
In de ogen van de oudere man kon ik duidelijk zien dat hij blij was dat hij contact had, eindelijk iemand die zijn verhaal wilde aanhoren.
De man had moeite om uit zijn woorden te komen, sliste en sloeg woorden over, kortom hij kwam wat verward over.
Als snel gaf ik het weer praatje een andere wending met de vraag of alles wel goed met hem was, en of ik hem kon helpen met iets.
Verbaasd keek hij mij aan, en vroeg mij waarom ik deze vraag stelde.
Ik vertelde hem dat ik hem toch wel wat vreemd vond praten, een kleine glimlach kwam op zijn gezicht, en zijn ogen begonnen te fonkelen.
Hij wist mij te vertellen dat hij net een nieuw kunstgebit had, en dat was wennen voor hem, vooral met praten, vandaar dat hij sliste.
Voor mij viel alles op z’n plaats, en ik had mijn verklaring te pakken, ik was gerustgesteld, een pak van me hart.
Een ontspannen gesprek
Aan het gezicht van de man kon ik zien dat hij mijn vraag waardeerde, en wat volgde was een zeer ontspannen gesprek.
Hij had net zoals vele ouderen de jaaropgave van de SVB gekregen van mij in de brievenbus.
En wist mij te vertellen dat er voor zijn vrouw geen jaaropgave zou komen.
Zijn vrouw was in haar geboorteland kroatië, en was daar ook werkzaam.
Hij vertelde vol overgave over zijn vrouw, en dat ze dagelijks contact hadden via de telefoon of de tablet.
Zichtbaar fleurde hij helemaal op, en de glimlach zond nu continue op zijn gezicht, ja de man had het over zijn grote liefde.
Ja, het was duidelijk dat deze man eenzaam was en zijn grote liefde miste.
Hij vroeg mij zelfs of ik foto’s van haar wilde zien, en ik verwachte een dame van rond de twintig tot dertig jaar, want ja je weet maar nooit, via het internet, je hoort verhalen van oplichters en zo.
Maar nee, echt een dame van zijn leeftijd, hij was namelijk 81 en zij 79.
Een paar vakantie foto’s, van zowel in kroatië als in Nederland, ja het was een gelukkig paartje als ik de foto’s zo bekeek, foto’s waar ze ook samen op stonden.
Na ruim drie kwartier met hem te hebben staan praten, moest ik de post voor de rest van de wijk nog gaan bezorgen.
Dus maakte ik een einde aan het gesprek, wel vroeg hij of ik vaker kwam, en ik zei hem alleen op dinsdag en vrijdag, tenzij het heel erg druk is, dan kom ik een dag extra, maar dat komt niet zo heel vaak voor.
En dat maakte mij duidelijk dat ik hem nog wel eens vaker zal spreken, en weet je dat maakt mij niet uit, zolang die man zijn praatje heeft, ben ik al dik tevreden, want niets is zo mooi om een tevreden man achter te laten in de hal van een flat.
Ik nam afscheid van de man, en liep weer naar buiten, de sneeuw was overgegaan in regen maar de kou hing er nog steeds.
Terug naar de realiteit, ook voor de man, ik hoop dat hij snel zijn vrouw kan omarmen.
Ontdek meer van W.A. van der Steen
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.