Een terugblik op het huwelijk dat een jaar geleden werd gesloten tussen mij en Mirande, een dag om nooit meer te vergeten.
Terugblik op het huwelijk
Het is vandaag precies een jaar geleden dat het huwelijk werd gesloten tussen Mirande en mij.
En hoewel ik vorig jaar een blogpost heb geschreven over dit verbond, betrof dit meer een dankwoord aan TeamPegels die zich die dag geheel belangeloos heeft ingezet.
De situatie was op dat moment nu niet echt denderend om eens in een artikel te omschrijven wat ik van de dag zelf vond.
Tijd voor een terugblik op het huwelijk wat op 18 September 2019 werd gesloten.
Maar voordat ik daar aan begin, wil ik eerst Miranda van harte feliciteren met haar verjaardag, gefeliciteerd kanjer!
De dag begon lichtelijk bewolkt, en we zette koers naar Schiedam, om daar in het huwelijk te treden.
Ik werd bij mijn maatje afgezet die tevens mijn getuige was, en Mirande werd gebracht op het tuinhuisje van haar ouders.
Daar zou ze worden aangekleed, en opgemaakt om later die dag in het echt te worden verbonden.
Na een telefoontje kreeg ik groen licht om haar op te halen, zodat we naar de locatie konden waar de plechtigheid zou plaats vinden, waar we dan ook niet veel later zouden aankomen.
Nu was Mirande een enorm sterke vrouw, en wilde, hoe lastig dat ook was, alles zelf doen, ook tijdens haar dag.
Koste wat het kost, wilde ze zelf naar de auto lopen, echter wel met ondersteuning van haar zoon Pascal.
Tijdens de huwelijks plechtigheid werd er veel gelachen, en met grote regelmaat een traantje weggepinkt.
Ja, het was een dag met twee gezichten, een dag met plezier maar een grote dikke zwarte rand.
En hoe moeilijk Mirande het ook had, om de handtekening te zetten op de trouwakte wilde ze uit alle macht het podium op.
Wederom ondersteund door haar kinderen, en met behulp van de getuigen lukt het haar om er op te komen, de handtekening te plaatsen, en weer naar haar stoel te komen.
Aan haar gezicht kon ik aflezen dat dit een grote inspanning was geweest, en wat het haar uitputte, maar ze gaf niet op.
Maar haar wens was in vervulling gegaan, na 29 jaar samen te zijn heette ze eindelijke Maria Anne van der Steen – Pegels.
(Lees verder onder de foto)
Tijdens de toespraak had men een grote verassing voor Mirande, haar idool waar ze groot fan van was had speciaal voor haar een videoboodschap ingesproken.
In hoogst eigen persoon sprak Rene Froger haar toe, en mij natuurlijk.
Schreeuwend van geluk noemde ze zijn naam, terwijl hij haar geluk wenste.
Dus werd de video de tweede keer nog eens afgespeeld, later in de week heeft ze die nog een aantal keer bekeken, met tranen in haar ogen.
(Lees verder onder de video)
Na de ceremonie en het feest
Nadat de ceremonie voorbij was, kwam de tijd voor handen schudden, familie, vrienden, iedereen kwam ons feliciteren met het huwelijk.
Tranen vloeide met grote regelmaat over ieders wangen, zowel van blijdschap, maar ook op aanstaande dood van Mirande.
Omdat het voor alle naasten toch al een beladen dag was, en ons doel Mirande een onvergetelijke dag moest worden, hadden we alle gasten gevraagd om het niet over de ziekte van Mirande te hebben, vooral niet in het bijzijn vaan haar.
En ik moet zeggen, velen hebben zich aan deze afspraak gehouden, maar soms begon Mirande er zelf over, en dan kun je er niet meer om heen.
Regelmatig zag ik dan ook vragende blikken mijn kant uitkomen wat men er mee aan moest, het enige wat ik deed was een goedkeurend knikje geven.
Nadat alle gasten langs waren geweest, tijd om een rust momentje in te lassen, en in het bijzijn van een klein gezelschap de taart aan te snijden en even wat te eten.
Met moeite wist Mirande samen met mij de taart aan te snijden, zichtbaar genoot ze er van, maar dat deed ze wel bij elkaar taart.
Wat vele niet weten is dat het wel de laatste keer is geweest dat ze taart of een gebakje heeft gegeten, maar dat terzijde.
Na het eten, een rust moment voor Mirande, een bed stond klaar voor haar op de locatie waar ze even kon liggen, en tegelijk haar medicijnen kon nemen, in de hoop dat ze wat zou gaan slapen.
In de tussentijd dat zij lag, was ik naar buiten gegaan, om de nog aanwezige gasten te woord staan, en waar nodig uitleg te geven over het verdere verloop van Mirande haar leven.
Nee, ik had persoonlijk op deze dag toch andere gesprekstof willen hebben.
De openingsdans en het feest
Rond zeven uur, stroomde de zaal weer vol met gasten, van het rusten van Mirande was maar weinig terecht gekomen, want ze wilde het feest in vol ornaat beleven.
En bij een huwelijksfeest behoort natuurlijk een openingsdans, en koste wat het kost wilde ze deze ook uit alle macht volbrengen.
Schuifelend op de dansvloer, stond ze mee te zingen op een nummer van Rene Froger.
Meer hangend in mijn armen, haar linkerbeen weigerde zo nu en dan dienst, maar ze zou en moest het gehele nummer op de dansvloer staan.
Later die avond heeft ze ook nog een dans gedaan met haar vriendin Miranda, maar beide dansen vergde enorm veel energie van haar, en dat werd naar mate de avond vorderde zichtbaar.
De afspraak was dan ook om het feest om klokslag tien uur te laten eindigen.
En hoewel deze drie uur voor een huwelijksfeest vrij kort is, hadden we maar een ding voor ogen, het welzijn en de conditie van Mirande, die moesten we bewaken.
Wittebroodsweken
Nu hebben we tijdens het plannen van ons huwelijk met veel dingen rekening gehouden, en hebben we getracht om alles te organiseren zoals het eigenlijk een beetje traditioneel is.
Echter de wittebroodsweken verliepen voor ons verre van traditioneel.
Van een romantische avond samen was geen sprake, laat staan een huwelijksreisje.
In plaats daarvan hebben Mirande en ik nog een aantal dagen nagepraat over deze fantastische dag, en heeft ze nog een groot aantal keer de video van Rene Froger liggen bekijken.
Vanaf het moment dat Mirande opstond, en tot ze thuis weer in bed stapte, heeft ze de gehele dag genoten, zichtbaar zag ik de gehele dag een glimlach op haar gezicht, soms een traantje wat ze weg pinkte.
Je zag duidelijk, ook de dag er na, dat ze zichtbaar heeft genoten van deze dag, en dat doet mij persoonlijk enorm goed.
Met deze terugblik op het huwelijk wil ik iedereen (dus niet alleen teampegels) bedanken, de vrijwilligers, de gasten, de ambtenaar, maar zeker ook de artsen van zowel het emc als het Vlietland ziekenhuis, de politie die regelmatig een kijkje kwam nemen, maar zeker ook de gemeente Schiedam die een uitzondering hebben gemaakt voor deze prachtige locatie om voor ons te kunnen trouwen, bedankt allemaal, niet alleen namens mezelf en de kinderen, maar in het bijzonder ook van Maria Anne van der Steen – Pegels!