Jou sterfdag, tot de dood ons definitief scheidde

Het is vandaag 2 November, de dag dat je ons definitief had verlaten, de dag die we tegenwoordig jou sterfdag noemen een datum die we elk jaar besteden om stil te staan wie jij was.

Jou sterfdag, een soort van open brief aan jou

Vandaag is het twee November, jou sterfdag, de dag dat jij om vier minuten over vijf in de middag je laatste adem uitblies.
Je levenloze lichaam lag daar op het bed in het hospice, om me heen hoorde ik alleen maar huilende mensen.
Langzaam daalde bij iedereen het besef in dat je was overleden, je was er niet meer.

Bij ons allen was er verslagenheid, verdriet maar een heel klein beetje ook blijdschap, want eindelijk had je geen pijn meer, eindelijk had je rust.
Je gezicht ontspande, waardoor je rust en vredigheid uitstraalde, aan de ene kant triest, aan de andere kant toonde het de korte maar hevige strijd die je had verloren maar niet meer hoefde te strijden.

De eerste gedachten waren ‘En nu??, hoe nu verder?‘, maar deze gedachten maakte al snel plaats om alles in gang te zetten voor jou uitvaart.
Zorg dragen dat deze zou verlopen zoals jij mij had opgedragen uit te laten voeren, dat jou aller laatste wensen ingewilligd zouden gaan worden.

Na verloop van tijd werd je lichaam verplaatst naar het mortuarium in Vlaardingen, het personeel van het hospice maakte nog een ere haag voor je, en las nog een gedicht voor je op, ja achteraf gezien heel respectvol, maar ben ik zeker ook deze mensen dankbaar dat ze dit hebben gedaan.
Die avond ben ik bij thuiskomst eerst langs buffie gegaan, die zag eigenlijk al aan mijn gezicht dat je was overleden.

Bij thuiskomst heb ik middels een bericht op deze website gezet waarin ik jou overlijden bekend maakte.
Het kortste bericht ooit op deze website geplaatst, want meer was er niet voor nodig, meer wilde ik er op dat moment niet aan besteden.
In het bericht gaf ik ook nadrukkelijk aan dat we rust wilde hebben.

Die nacht heb ik vrijwel niet geslapen, mijn gedachten waren alleen maar bij jou, aan wat wij hebben opgebouwd in de jaren die we zijn samen geweest.
Onze eerste ontmoeting tussen de pindakoeken, dat je stiekem aan de overkant bij Ab was, zodat je kon zien wanneer ik er was, dat je me aan het stalken was, ook tijdens de renovatie waar ik toen werkte in nieuwland.

De afspraak die je maakte op de singel bij radio Bob met mijn neef Cees, zodat in in de avond uren je video zou komen maken, ja je stelde alles in het werk om mij maar te veroveren.
De geboorte van Kimberley die zo lang duurde, die van Pascal, en als laatste Samantha.
En als laatste mijlpaal ons trouwen, de dag waar jij zo extreem van had genoten
Al die momenten flitste die nacht door mijn hoofd, als een film die abrupt tot een einde kwamen.

Er zou nog een herinnering worden toegevoegd aan ons bestaan samen, je uitvaart.
En dat is dan ook wat we de volgende ochtend bij je moeder aan de keukentafel hebben besproken, hoe jij je uitvaart zelf had geregisseerd.
Bij iedereen was het nieuws inmiddels binnen gekomen, via deze website heb ik iedereen destijds opgeroepen om ons die rust te gunnen die ook wij nodig hadden, daarmee kwam ook het besef dat 2 November bekend zou staan als een zwarte dag, jou sterfdag.
En of je het nu gelooft of niet, men deed dat dan ook, geen telefoontjes met steunbetuigingen, alleen belangrijke telefoontjes rond je uitvaart die geregd moest worden.

Langzaam maar zeker moesten we werken naar die dag, dat we jou de laatste eer moesten gaan bewijzen, of we nu wilden of niet.
En hoewel ik mij veel dingen had voor genomen om te doen voor jou, kon ik het niet.
Het moment dat jij aangekleed moest worden voor je laatste reis, diep in mijn hart wilde ik dat wel doen, echter kon ik dat niet, en heb het dan ook de kinderen laten doen.
Die dat dan ook met heel erg veel liefde hebben gedaan voor je.

Ondertussen was ik met de voormalige vriend van Samantha even wat gaan wandelen, en het besef naar boven kwam dat jij praktisch in het midden lag van je geboortehuis aan de Bilderdijkstraat en de Mgr. Nolenslaan, de plek waar wij besloten samen te gaan wonen.
Het leek wel of dat zo moest zijn, het leek wel of je daar op aan gestuurd had.

De uitvaart stond gepland op 8 November, de dag dat ook mijn vader jarig zou zijn, maar dat boeide mij niet, jij was het belangrijkste op dat moment.
En de uitvaart vond dan ook plaats zoals jij dat voor ogen had, zoals jij dat had gewild, nou ja op één ding na, mijn afscheidsspeech.
Nu had ik hem jou al voorgelezen toen je nog leefde, en ik had mij voorgenomen deze nogmaals op te lezen, maar lieverd ik kon het niet, sorry het spijt me!

Maar ik weet dat jij het niet erg vind, en dat stelt mij op een één of andere manier toch wel gerust.
De dag van je uitvaart, ik kan mezelf er nog maar weinig van herinneren, ja het was druk, de kinderen hebben nog een toespraak gehouden, maar verder is alles leeg.

Er zijn mensen die tegen mij zeggen dat ik de video eens moet gaan bekijken die door het uitvaartcentrum is gemaakt.
Ik heb hem liggen, Kimberley heeft er een kopie van, echter zelf heb ik nooit de moed gehad deze te bekijken.
Misschien eens bekijken, en dat hoeft volgens mij op jou sterfdag zelf niet te zijn, want die is al beladen genoeg.

Eén ding heb ik nog wel gedaan voor je, ik ben zo lang mogelijk bij je gebleven, ik heb je begeleid naar beneden, tot het luik van de oven werd geopend, ja ik ben de persoon geweest die je kist de oven in heb geduwd, en ben er bij gebleven tot het luik werd gesloten.
Denkend aan een aantal woorden die de trouwambtenaar zei op ons huwelijk “tot de dood ons scheidt’, wel op dat moment werden die woorden werkelijkheid.

2 November, maar vijf jaar later

Elke dag denk ik op een één of andere manier wel aan je, hoe je zo heerlijk kon eten, vooral als het om vlees of gebak ging.
Die eindeloze stroom aan hobby’s die je had, je ministeck, je tekenwerk, het maken van 3D kaarten, noem maar op, en geloof het of niet, maar je map met kaarten, ik heb hem nog steeds liggen.
Je schetsboek, een aantal schilderijtjes, ja ik heb het bewaard, want die zijn mij dierbaar, en zo nu en dan kijk ik er ook even in.

Pascal is onlangs verhuisd, en hij vroeg aan mij of hij het houdertje voor de koffiezakjes mocht hebben, hij zei er achter aan dat die eigenlijk van jou was, en dat is ook zo, nu heeft hij een heel klein deel van jou in zijn huisje.
Het klinkt misschien heel onbelangrijk, maar voor hem is het schijnbaar toch van grote waarde.

Vandaag op jou sterfdag staan we stil bij jou dood, op jou sterfdag, we zijn samengekomen om jou te herdenken.
We staan stil bij jou veel te korte leven, en halen herinneringen over jou op, en we proberen Kenneth en Jelay te vertellen hoe fantastische lieve vrouw jij was.
Immers hebben ze jou nooit gekend, aan ons de taak om dat wel door te geven.

Jelay heeft tegen mij wel eens gezegd dat ze het jammer vond dat ze Samantha niet jaren eerder had leren kennen, want dan had ze ook jou leren kennen.
Wat Jelay niet weet is dat het op dat moment toch wel een traantje bij mij wilde ontsnappen, zo lief van haar, wat nog liever is is dat ze er is voor Samantha.
Ja die twee zijn voor elkaar geschapen, vergelijk ze met ons, wij steunden elkaar ook in moeilijke tijden, dat geld ook voor hun.

Kenneth staat er wat opener in, hij zal wel veel van Kimberley hebben vernomen, echter met mij heeft hij er nog nooit echt over gepraat.
Misschien heeft hij er geen behoefte aan, misschien vindt hij het moeilijk om het op tafel te gooien.
Hij moet wel weten dat ik er voor hem ben, ook voor gesprekken over jou.

Gelukkig, het is vandaag zaterdag, en op jou sterfdag is iedereen aanwezig, Samantha en Jelay blijven slapen, Pascal woont tegenwoordig in de buurt, evenals Kimberley en Kenneth.

Het is vandaag jou sterfdag, een zwarte dag in mijn leven, en vandaag denken we aan je, we drinken een drankje en sta je nog even in het middelpunt van ons allen.
Lieve schat, we missen je nog altijd, en geen vrouw op aarde die jou vervangt, want zoals jij was er maar een, en dat was jij zelf.

Heel veel liefs, Anton