Van Ede-Wageningen wandelen naar Wolfheze

Op donderdag heb ik een heerlijke wandeling gemaakt van Ede Wageningen naar het kleine plaatsje Wolfheze, iets wat we in het verleden vele malen vaker hebben gedaan.

Ede-Wageningen naar Wolfheze

Laat ik even goed beginnen, Ede-Wageningen is een treinstation, en Wolfheze is een klein dorpje met ook een treinstation.
In het verleden toen de kinderen nog klein waren, liepen we altijd door het bos gelijk aan de spoorlijn, vonden ze prachtig om te doen.
Want in Wolfheze deden we dan meestal een drankje en voor de kinderen een wel verdiend ijsje.

Vandaag de dag gaan ze niet meer mee, nou ja nog heel af en toe Kimberley.
Maar verder niet, en dat betekend dus, dat ik de wandeling dit keer alleen heb gedaan.
Nu ben ik er afgelopen zaterdag ook geweest, en toen ben ik vrij nat geregend, en wilde ik ook uitkomen in Wolfheze, maar dat werd Ede-Wageningen, gewoon dus een rondje gelopen.

Herkansing, dus een nieuwe poging

Dus donderdag ochtend 17 augustus vroeg uit de veren, om een herkansing te doen.
Ik had het eind punt dus al vastgesteld, evenals het beginpunt.
Dus snel op de trein gestapt, en als een speer naar de andere kant van het land, om in Ede-Wageningen uit te stappen.

Nu wist ik dat er bouwhekken zouden staan, dus eerst gekeken of ik werklui zag, en die waren nergens te bekennen, dus snel er door heen geschoten.
En ik stond dus direct in het bos, de heerlijk boslucht kwam mij al tegemoet, en iedereen die mij ook maar een beetje kent, weet dat ik daar eerst even mijn longen mee vol zuigt, zo ook nu dus.
Wat een heerlijke ochtend, wat een heerlijke lucht, daar knapt een mens echt van op.
En langzaam maar zeker begon ik aan de wandeling.

Wild spotten, is dat gelukt?

Nu was ik om even half acht al in het bos van Ede-Wageningen, en dan zou je zeggen dat je struikelt over het wild.
Echter heb ik één ree zien staan, en voordat ik de camera eigenlijk startklaar had was deze al vertrokken, jammer maar het is niet anders, maar ik kan wel zeggen dat ik het heb gezien.

Later op de dag, kwam ik nog een eekhorentje tegen, maar daar later meer over, eerst terug naar de start van de wandeling.
Want in tegenstelling tot de zaterdag waren er nu veel meer geluiden in het bos te horen.
Overal hoorde je vogeltjes, en je zag ze ook daadwerkelijk in de struiken en bomen zitten, valt dat ook onder wild?

Door het bos naar de heide

Het is altijd heerlijk lopen in het bos, zo nu en dan kom je wat mensen tegen, en vaak kom je eigenlijk helemaal niemand tegen.
En dat maakt het wandelen toch wel erg aangenaam om te doen, vooral in de omgeving van Ede-Wageningen.

Nu moet ik zeggen, dat als je alleen bent, je wel veel sneller loopt, want eigenlijk binnen een mum van tijd was ik aangekomen op de heide.
En omdat ik een week er voor had vernomen dat deze eigenlijk al in bloei zou staan, vond ik het echter best wel mee vallen.
Ja er waren wat kleine paarse bloemetjes te zien, wat uitmondde in wat kleine vlakken, maar een volledig paarse vlakte, nee daar was geen sprake van, helaas.

Ook het aantal paddenstoelen viel best wel tegen, ja ik heb er heel wat gezien, maar deze waren al of helemaal verkleurd, of gebroken en verrot.
Kortom niet echt fotowaardig te noemen, en dat was op zich wel jammer want dat was wel mijn doel van deze wandeling.

Maar goed, terug naar de wandeling, want bij de heide ben ik overgestoken, over de zandpaden heen, slenteren door het mulle zand.
Wat mij wel opviel was het aantal dode kevers dat overal te vinden was, en die enkeling die nog leefde, nou ja daar liep ik maar omheen om zijn dag niet verder te verpesten.
Eenmaal de heide overgestoken zag ik een aantal bankjes staan, waar ik heerlijk op ben gaan zitten, ene broodje erbij, een bekertje koffie, genieten van de rust.

Nou ja rust, op het moment dat ik over de heide liep zag ik een wagen van defensie rijden, vreemd want die reed helemaal rond, maar in het midden waar ik liep kwam deze dan weer niet.
Later toen ik op het bankje zat begreep ik het pas, want de rust werd bruut verstoort door een chinook helikopter die maar laag rondjes bleef vliegen.
Een heel mooi gezicht natuurlijk, maar dit keer was ik van plan om een eventuele oefening te ontlopen, en nu kwam men dus naar mij toe, weg rust.

Langs de heide terug het bos in

Ik had duidelijk vastgesteld dat ik wilde uitkomen in Wolfheze, normaal gesproken zetten we koers naar Otterloo.
Dat moest ik dat dus niet doen, en maakt dan ook dat ik de goede kant op zou gaan, en liep langs de heide en de bosrand, overigens was nergens een ingang te vinden om van de heide af te gaan.

Aan de andere kant ook maar goed, want iets verder op stak plots een eekhoorn het zandpad over, en klom de boom in.
Echter omdat die helikopter er weer aan kwam, spong hij weer naar beneden om het bos weer in te duiken.
Ik heb nog staan kijken of ik de eekhoorn nog in een boom zag zitten, maar helaas ik heb deze niet meer gespot.

Aan het eind van het zandpad, was een viaduct, daarover reden de auto’s van en naar Ede of Arnhem, de A12 dus.
Aan de andere kant van het viaduct kwam je uit in een ander gedeelte van het bos, maar eerlijkheid gebied mij te zeggen dat dit perceel ik toch minder aantrekkelijk vond.
Voor mij gevoel, en zo voelde het ook, was dit bos meer aangelegd door de mens, juist omdat er van die strakke percelen waren, en omdat er veel meer onkruid en struiken stond wat normaal gesproken in een park ook zou staan.

Echter was het wel de weg naar een vakantie park, waar veel mensen op dat moment vakantie aan het vieren waren, en dat is jammer wat de rust is dan ook echt weg.
Gelukkig vond ik het pad langs de spoorlijn, die leidde mij naar het mooie plaatsje Wolfheze, waar de wandeling werd beëindigd.

Tijd om op de trein te stappen, en weer huiswaarts te keren, want na vele jaren heb ik alleen van Ede-Wageningen naar Wolfheze gewandeld, een heerlijke wandeling die we snel weer eens gaan doen.
Tot de volgende wandeling.